Inaczej też BALARKA, ale nazwa urzędowa to Bolarka, d. Majdan B.. (uwaga: w powiecie łuckim była miejscowość o nazwie Balarka).

Bolarka należała do parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Ołyce, gdzie proboszczem był ks. Stanisław Woroniewicz. Hrabia Kotowski sprzedawał las, ludzie wykupywali, karczowali las pod uprawę. Bolarka w zasadzie powstała z karczowania lasu.

Projekt WYKAZU GOSPODARSTW, stan w około 1939 r. Domyślnie, jeżeli nie wpisano inaczej, wszyscy są tu urodzeni.

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

Brak więcej informacji. Proszę Państwa o pomoc w uzupełnianiu wykazu.

Osoby zainteresowane miejscowością / udostępniające informacje: FORMULARZ zgłoszenia rodziny i uzupełnienia danych
L.p.		Informacje
1.	Marian Maksymiuk	[lipiec 2006] poz. 1. oraz zdjęcie i relacja J.Kitajewskiego, [maj 2007] ZDJĘCIA, [listopad 2007] uzupełnienia w poz. 15. [wrzesień 2008] korekta poz. 1 i w opisie zdjęcia, [luty 2009] wspomnienia p. Bronisławy Wełnowskiej, [wrzesień 2009] ZDJĘCIA z 2009r. [luty 2013] uzup. poz. 1, 2, 8, 19, 27, źródło: wspomnienia bliskich, dane archiwalne z ksiąg metrykalnych parafii Ołyka, "Wykazy osób.." ks.W. Żurka	marianmaksymiuk12(a)wp.pl
2.	Leszek Rześniowiecki	[marzec 2007] poz. 2-14. [sierpień 2007] wstęp, poz. 15-25, uzup. poz. 3-14, 24-25. Korekta i uzupełnienie opisu zdjęcia leśników i gajowych (poniżej). [styczeń 2010] poz.26-27, uzup. poz. 2, 8, 10, 14, 16, 18-20, 22-24. Piszę genealogię rodu Sawicki i Michniewicz, doszedłem już do 1800 roku, poszukuję informacji o osobach noszących nazwisko Kuriata, Sawicki, Michniewicz, Grabowski, Rakowski, Leśniewski, Wierzbicki, Chwoiński, posiadam już dosyć dużo informacji o rodzinach z gm. Ludwipol, zdjęć, jak również opowiadań. Za wszelkie informacje będę wdzięczny.	lrzesniowiecki(a)gmail.com
3.	Joanna Gacek	[styczeń 2010] uzup. poz. 9	jgacek(a)gacek.net.pl
4.	Lidia Jóźwiak	[kwiecień 2010] uzup. poz. 9	padzinska(a)op.pl
5.	Wincenty Domalewski	[wrzesień 2010] uzup. poz. 23.	wincenty.domalewski(a)interia.pl
6.	Elżbieta Weremiewicz	[grudzień 2010] poz. 28. (sierpień 2010, od red.: poz. KOWNACKI Jan.. jest już w wykazie Wólki Kotowskiej)	ela(a)weremiewicz.com
7.	Mirosław Żołądecki	- zarządca Cmentarza Kom. w Malborku. [listopad 2011] uzup. poz. 22.	m.zoladecki(a)wp.pl
8.	Ewa Michurska	[luty 2012] korekta i uzup. poz. 1 źr. CAW, III-35/16.	ewamig1(a)o2.pl
9.	Dorota Ostrowska	[listopad 2012] uzup. poz. 21 źr. Wiktoria Ostrowska z d. Wysocka.	dorota(a)biskupin.wroc.pl
10.	Dorota Wit-Domalewska	[październik 2014] uzup. poz. 25. Jeżeli ktoś potrzebuje więcej informacji to proszę o kontakt na e-mail.	d.wit(a)interia.eu

Z powojennej relacji Jana Kitajewskiego pochodzącego z Bolarki, kapitana W.P., wynika, że gdy latem 1944 roku razem z frontem przejeżdżał przez te tereny nie zastał z tych wiosek oprócz fundamentów już nic. Nawet drzewa w sadach zostały wycięte.

Wspomnienia pani Bronisławy Wełnowskiej, córki Franciszka Kitajewskiego i Jadwigi Domalewskiej.
Bronisława mieszkała w Bolarce i twierdzi, że przed wojną Bolarka nazywała się Balarka, a Adamów nazywano Susznią.
Ojciec Franciszek był gajowym, a potem dobrze sytuowanym gospodarzem. Przyrodni brat Jan był leśniczym w lasach księcia Radziwiłła. Z tego też powodu 1 kwietnia 1940 roku rodzina została wywieziona na zsyłkę. Ze sobą mogli zabrać tylko podręczny bagaż. Pociągiem jechali kilka tygodni, w strasznych warunkach. Tłok, zaduch. Potrzeby fizjologiczne załatwiano przez dziurę po wyrwanej desce z podłogi wagonu. Konwojentami było trzech żołnierzy, dowódca i dwóch żołnierzy. Na nielicznych postojach dostawali trochę chleba i kilka wiader wody, na taką ilość ludzi... Potem była jakaś rzeka, załadowano ich z innymi na barkę.
Zamieszkali obok rosyjskiej wioski w Iwanowskiej wołosti, obwód Archangielsk. W tej wiosce mieszkały tylko kobiety, dzieci i starcy. Mężczyźni byli w wojsku. Wszyscy zamieszkali w barakach. Nie było żadnych sprzętów, okien. Pierwszą noc spędzili na gołej ziemi, potem naznosili gałęzi świerkowych. Powoli robili sprzęty domowe, budowano z drewna przepierzenia aby mieć trochę intymności. Potem spali na trzy piętrowych pryczach. Wszyscy pracowali przy wyrębie lasu. Mieli normy które musieli wyrobić. Dzienna norma żywieniowa wynosiła 800 gram chleba i gorzka kawa.
Pracowali bez względu na porę roku i warunki atmosferyczne. Do pracy jeździli na dwóch dużych pniach drzewa, które ciągnął traktor w którym palono drewnem, taka lokomobila. Siadali okrakiem na pniach i jechali do lasu. Aby zdobyć trochę jedzenia prowadzili handel wymienny z mieszkańcami wioski.
Trudne warunki w jakich żyli, były przyczyną dużej śmiertelności wśród zesłańców. Szczególnie duże żniwo śmierć zbierała wśród dzieci i ludzi starszych.. Pogrzeby były bardzo skromne, trumny z prostych desek i groby przyozdabiano igliwiem.
Tam w listopadzie 1940 roku zmarła mama Bronisławy, Jadwiga. Chorowała na serce. Najmłodszy brat Robert ur. w 1926 był młodym, bardzo silnym chłopcem (Bronisława twierdzi że miał zrośnięte dolne żebra). Poszedł razem z kolegą do rosyjskiej wioski po miłościnki - tak nazywano chodzenie po prośbie. Rosjanka ugościła ich grzybami i ziemniakami. Coś mu zaszkodziło i zachorował na brzuch. Cztery tygodnie leżał w szpitalu, potem kazali zabrać go do baraku. Żył jeszcze kilka tygodni. Zmarł latem 1941 roku "gdy były jagody" - przyczyną śmierci prawdopodobnie była czerwonka, Bronisława twierdzi że zmarł na gruźlicę kiszek.
Nie znam dokładnej daty podpisania umowy o tworzeniu polskiego wojska między Stalinem, a Związkiem Patriotów Polskich z Wandą Wasilewską na czele. Wtedy do Dywizji Kościuszkowskiej powołani zostali bracia Bronisławy: Jan oraz Henryk Cyryl.
Bronisława mówiła, że nastąpiła amnestia i (nie wiem czy wszyscy) ale Franciszek, żona Jana-Maria i Bronisława, oni tylko tam pozostali z Kitajewskich mogli opuścić obóz i udać się gdzie chcieli. Dla mnie to brzmi trochę niewiarygodnie, ale musiała być to prawda.
Franciszek zbudował wózek na dwóch kołach, załadowali swój skromny dobytek (między innymi drewniany kufer z Wołynia, na którym sypiał na zesłaniu Jan Kitajewski) i ciągnąc dwukółkę ruszyli w powrotną drogę.
Po drodze trafili do Gorkowskoj Obłasti. Tutaj postanowili pozostać, przyczyną była nadchodząca zima. Pracowali w gorzelni w Łomowskim Spirt Zawodzie. I znowu rąbali drewno, tylko że tym razem za pracę dostawali wynagrodzenie. Za 1 m3 drewna otrzymywali 0.5 litra spirytusu, który wymieniali z Rosjanami na żywność lub pieniądze. Do Polski wrócili w maju 1946 roku.
Jan za zasługi wojenne i jako osadnik wojskowy otrzymał gospodarkę w Barwicach (obecnie Mieszkowice). Sprowadził tam przyrodnią siostrę Weronikę z rodziną i siostry : Monikę z rodziną i Elżbietę, które przetrwały wojnę na Wołyniu. Po pewnym czasie dotarli tam: Franciszek; żona Jana-Maria i Bronisława.
W Mieszkowicach po wojnie osiedliły się rodziny Wołyniaków: Franciszka Mroza i Piotra Sewruka z Adamowa.

Data powstania strony: lipiec 2006 r., ostatnia edycja: październik 2016 r.

inne strony O KRESACH