66 niezapomnianych lat temu! - Leopold Terlicz-Witkowski (źródło)
Jest dzień 10 lutego 1940 r. O godzinie 5 rano do drzwi domu mego wuja w osadzie wojskowej Maczki Wołyńskie koło Łucka, u którego czasowo przebywaliśmy po ucieczce z własnego domu w osadzie wojskowej Poniatówka, powiat Zdołbunów, w nachalny, bezczelny sposób zaczęli walić uzbrojeni w karabiny milicjanci czerwoni i NKWD krzycząc: Dawaj odkrywaj dwiery, zdzieś NKWD!
Zerwana ze snu matka, wystraszona, płacząc - po kilku minutach otworzyła drzwi i wpuściła do domu czerwonych łotrów. Dawaj sobieraj sia! Macie pół godziny, żeby być gotowym do wyjazu. Towarzysz Stalin i radziecka władza nakazała was wywieźć jako element niebezpieczny do Kraju Radzieckiego, gdzie wam niczego nie braknie - chleba i pracy u nas nie brakuje! Tow. Stalin, ojciec narodu, będzie się wami opiekował tak jak nami!. Najmłodszy mój mały braciszek, obudzony - widział uzbrojonych milicjantów i NKWDzistów - darł się okropnie, nawet dziadek ani ciotka nie mogli go uspokoić. Milicjantowi Żydowi nie podobało się to, że stałem i patrzyłem jak on i jego wspólnicy napadu robili porządki w naszym domu - rozkazywali co mamy brać i spieszyć się, bo czas do wyjazdu nadchodzi, więc otrzymałem kopniaka w tylką część mojego ciała i zatrzymałem się na dużym koszu, którego NKWD-zista nie pozwolił wziąć.
Tymczasem na dworze w tym czasie kiedy szykowaliśmy się do wyjścia z domu szalała zima stulecia - mróz dochodził do 40 st. Celsjusza poniżej zera! A drzewa owocowe pękały jak zapałki. Po kolei wyprowadzali nas z domu i kazali siadać na sanie, które już czekały przed domem, zaprzężone w nasze własne konie, którymi przyjechaliśmy, a raczej uciekliśmy z domu w Poniatówce. Dwie piękne klacze, Mura i Mucha odwiozły nas w ostatnią drogę na stację kolejową, było to bardzo przykre pożegnanie, wszyscy płakaliś ?drogę?
Na głównej drodze do Radomyśla stały już załadowane sanie - rodzina Pelca i rodzina Reczka. Na sąsiedniej osadzie po drugiej stronie drogi - nie było nikogo, płk. St. Maczek służył zawodowo w Wojsku Polskim, a dzierżawca por. Bator nie był na działce - załadowani na sanie dołączyliśmy do kolumny, która ruszyła w drogę i kierowała się na stację Nieświcz, gdzie nas załadowano do cuchnących wagonów bydlęcych. I tu właśnie w tym miejscu i tym czasie odebrano nam, Polakom, ostatnią odrobinę godności ludzkiej, co nam pozostała!