Fragment książki Bronisława Janika "Było ich trzy" opisujący mord nauczycielki Felicji Masojady i jej towarzyszy podróży.

[...] Rizać Lachiw!
W Borowskich Budkach i Okopach z każdym dniem coraz bardziej brakowało rąk do pracy. Stały odpływ młodzieży do partyzantki musiał się w konsekwencji ujemnie odbić na pracach w polu, mimo że pracowali wszyscy. kobiety, dzieci i starcy. Tym gospodarstwom, w kt6rych zostały samotne niewiasty, spieszyli z pomocą krewni, sąsiedzi i znajomi. Sytuację pogarszał fakt, że wszyscy mieszkańcy wiosek przenieśli się do domów pod lasem, co zmuszało ich do codziennych wędrówek. A na dodatek obawa przed Niemcami i ukraińskimi bandami nie dawała ani spokojnie spać, ani też pracować.
Hitlerowsko-banderowski terror w dalszym ciągu przybierał na sile. Tam gdzie wczoraj był jeszcze spokój, dzisiaj mordowano niewinnych ludzi. Nikt jednak nie przypuszczał, że pierwszą osobą z naszych wiosek, która zginie od bulbowskiego noża, będzie nauczycielka Felicja Masojada.
W drugiej połowie maja Masojada wyjechała furmanką do Rokitna po materiały potrzebne Szewczukowi. Najbliżsi znajomi odradzali jej ten wyjazd. Wszyscy przecież wiedzieli o wzrastających nastrojach antypolskich w Kisoryczach, Derci i Karpiłówce. Dla nikogo nie było też tajemnicą, że niektórzy mieszkańcy tych ukraińskich wsi brali udział w mordowaniu Polaków.
W przededniu wyjazdu, w niedzielę, Masojada spotkała na drodze wiodącej do wsi mojego ojca.

- Panie Janik - powiedziała, witając się. - Jutro jadę do miasta. Może panu coś przywieźć?
- Niech pani nie jedzie - odpowiedział ojciec. - Pani widzi. co się dzieje po wsiach. jak bulbowcy naszych mordują. Ta jazda jest bardzo niebezpieczna.
- Mam ważną sprawę do załatwienia, dla partyzantów i muszę jechać. Ale przyrzekam panu, że to ostatni mój wyjazd do Rokitna. Więcej ryzykować nie będę - odrzekła Masojada.
- Radzę jednak, ażeby pani z tego wyjazdu zrezygnowała - ponowił prośbę ojciec.
- Nie mogę. Naprawdę muszę jechać - powtórzyła nauczycielka.
Wczesnym rankiem następnego dnia razem z woźnicą Kasprem Kozińskim. jego żoną Hanką oraz służącą Citą, opuściła Okopy. Do Rokitna zajechali szczęśliwie i po załatwieniu wszystkich spraw ruszyli w drogę powrotną do domu. Kiedy przejeżdżali przez Kisorycze, między posterunkiem policji ukraińskiej, a pocztą zostali zatrzymani przez kilkunastu osobnik6w. Byli to w większości mieszkańcy Kisorycz, członkowie stacjonującej tam bulbowskiej sotni Wśród nich znajdowali się: Hryćko Kaszkieciuk, Jan Kulpacz "Tryhub", Jan Szeluk, Jan Wołoszyn z Kisorycz oraz z Netreby dwaj szwagrowie woźnicy Kaspra Kozińskiego: Konstanty i Semen Kowalczuki.
Bulbowcy otoczyli furmankę. Masojada zaczęła płakać i zwróciła się do Szeluka, którego bardzo dobrze znała:
- Panie Szeluk. ratuj nas pan.
- Jećte tam de wam kazano - odpowiedział Szeluk, chociaż dawniej zawsze rozmawiał z Masojadą po polsku.
Kilku uzbrojonych po zęby bulbowców chwyciło konie za uzdy i skierowało w stronę lasu. Jechali w kierunku domu, który do niedawna zamieszkiwali pomordowani przez nich Żołnowscy. w pewnym miejscu furmankę zatrzymali. Żonie Kaspra Kozińskiego. która była Ukrainką, kazali wracać do domu. Pozostałych, kłując bagnetami, zaprowadzili do pobliskiego lasu. Tam na grubej gałęzi zwyrodnialcy powiesili do góry nogami Masojadę i zaczęli się nad nią znęcać. Po odcięciu piersi i języka, przerżnięciu brzucha i wydłubaniu oczu, nożami odcinali kawałki ciała, dopóki w tych okropnych męczarniach nie skonała. W podobny sposób zamordowali Citę, a następnie Kaspra Kozińskiego.
To, co wyżej opisałem, jest najbardziej bolesną prawdą. W podobny zresztą sposób ginęli nie tylko Polacy i Żydzi, ale również radzieccy partyzanci. Faktem jest, że więcej osób z naszych partyzanckich szeregów zginęło od noży i kul ukraińskich bandytów, aniżeli od kul hitlerowców.

Śmierć Kaspra Kozińskiego, męża Ukrainki i ojca jej dzieci, świadczy najlepiej, jak bezkompromisowe było hasło ukraińskich nacjonalistów: "Rizać Lachiw!"
Na drugi dzień po okrutnej śmierci Masojady i jej współtowarzyszy, przybył do Okopów "Sław" z grupą partyzantów z oddziału Miedwiediewa. Po rozmowie z mieszkańcami wsi pojechali do Kisorycz. Nie udało im się jednak ująć morderców. Byli bezsilni wobec zgranej bulbowskiej bandy.
Mieszkańcy naszych trzech wiosek boleśnie odczuli stratę Masojady. Chłopi przypominali, ile dobrego zrobiła dla nich w okresie swojej ciężkiej nauczycielskiej pracy. Przywykli zasięgać we wszystkim jej porady, pożyczała im pieniądze, dawała lekarstwa. Niejednokrotnie pomagała również mieszkańcom Kisorycz i Netreby. Od pierwszych dni wojny Masojada była naszą moralną podporą i ideową przewodniczką. Ja osobiście zawdzięczam jej to, że wciągnęła mnie do działalności konspiracyjnej i powierzyła pracę wśród młodzieży.
Wiele pomogła też partyzantom. Szewczuk, dowiedziawszy się o jej śmierci, powiedział z wściekłością:
- My ją pomścimy!
Ludzie nie przeboleli jeszcze śmierci Masojady, a już po okolicy rozeszła się wieść o nowej tragedii. W Karpiłówce bulbowcy wymordowali cztery polskie rodziny, a wśród nich wielodzietną rodzinę Kuczyńskich. Polacy ci, mimo ostrzeżeń przychylnych im sąsiadów Ukraińców, między innymi Hryćka Gaławeja, nie opuścili wsi i przypłacili to życiem.[...]