Osoby zainteresowane miejscowością / udostępniające informacje: FORMULARZ zgłoszenia rodziny i uzupełnienia danych
L.p.		Informacje
1.	Piotr Pazio	[grudzień 2007] wykaz w poz. 1-21 i M1	domingaminga(a)wp.pl
2.	Monika Janica	[styczeń 2008] korekta nazwiska (było Topalski) i uzup. poz. 11	manius_05(a)tlen.pl
3.	Danuta Janiuk	[grudzień 2009] korekta imienia (z Edward na Antoni) i uzup. poz. 9	tomasz.janiuk(a)wp.pl
4.	Rafał Picur	[grudzień 2010] korekta nazwiska (było Bucher) i uzup. poz. 7 i 19	rafpic(a)wp.pl
5.	Mirosław Kowzan	[styczeń 2011] uzup. poz. 6, [maj 2011] uporządkowanie wykazu i uzup. poz. 1-6, 8, 10-11, 13-21, wstęp i zakończenie. [czerwiec 2011] Mapka rozmieszczenia gospodarstw (istniała numeracja, lecz była zmieniana podczas rozbudowy Perczyna). Posiadam wiadomości od trzech osób, którzy przeżyli spalenie Perczyna: Józef Jasiński (z poz.18), Adela Jagoda (z poz. 1) i Maria Piesik (z poz. 9). Maria bardzo ciekawie opisała dzieje Perczyna i lata powojenne w swoim rękopisie "Wspomnienia z dzieciństwa i lat dorosłych". ZDJĘCIA rodzinne. [maj 2012] uzup. poz. 5 i 17. po uzgodnieniach z rodziną Jasińskich w Kolbudach. [czerwiec 2012] uzup. poz. 17, korekta i uzup. w poz. 18, [sierpień 2012] uzup. poz. 18. [grudzień 2012] korekta i uzup. w poz. 7 i 19 po uzg. z rodziną z Osetna, a w szczególności z p. Franciszką Buchar. ZDJĘCIA z 2012 i 2013 r. [listopad 2013] uzup. poz. 8 i 20. z ustaleń z Emilią Jaszewską, Adelą Jagodą i Marią Piesik, uzup. poz. 17 z relacji Bronisławy i Genowefy. [lipiec 2019] Zagładę Perczyna opisałem w swojej książce „Krzyż na Perczynie”. [październik 2019] uzup. poz. 8 na podstawie relacji Jadwigi i Jerzego Pazio oraz Katarzyny Przybylskiej-Wanagiel.	mirekkowzan(a)gmail.com
6.	nn	[luty 2015] korekta i uzup. w poz. 20, relacja Wiktora Tupalskiego.	wagodnee(a)o2.pl
7.	Janina Jankiewicz	z d. Łozińska. [październik 2015] uzup. poz. 21. [wrzesień 2016] Chcę prosić czy ktoś z żyjących mieszkańców Perczyna wie, gdzie został zamordowany przez Upa mój ojciec Jan Łoziński i gdzie został pochowany? Wiem tylko, że pojechał z Dubna furmanką po żywność do Buderaża i już nie powrócił. Za jakąkolwiek wiadomość będę bardzo wdzięczna!	ela2911(a)op.pl

Pierwszy napad bandy UPA na kolonię Perczyn nastąpił 20 marca 1943 r. około godz.18.00. Podczas tego napadu została postrzelona Maria Pazio (w poz. 5), 3 dni później zmarła w szpitalu w Dubnie. Postrzelona w nogi podczas tego samego napadu była Emilia Jasińska - żona Józefa.
Napad został odparty przez ukrywających się wśród mieszkańców Perczyna i okolicznych wsi zbiegłych z niewoli niemieckiej żołnierzy radzieckich. Zabito kilku ukraińskich napastników. Okazało się, że jednym z nich był mieszkaniec sąsiedniej wsi. Ponowny napad i ostateczne spalenie Perczyna przez bandę UPA nastąpiło 18 maja 1943 r. po godz. 20.00.
Wśród ofiar znajdowała się również rodzina żydowska (starsza kobieta z córką i jej 10-letnim synem), ukrywająca się zapewne u któregoś z gospodarzy z Perczyna. Podczas pożaru wybiegli z kryjówki i starali się uciec do lasu. Ponieważ musieli biec pod górę, bardzo zmęczeni przyklęknęli tuląc się do siebie "jak kurczaczki" - tak określił naoczny świadek Józef Jasiński. Podbiegł do nich goniący ich Ukrainiec i strzałami w głowę pozbawił ich życia.
Wszystkie osoby zamordowane w Perczynie wraz z w/w rodziną żydowską zostały pochowane pod drewnianym, dębowym, wysokim na 4 m, krzyżem, który stał na początku wsi między gospodarstwami Bondalskich i Kokotowskich. Krzyż ten w 1943 r. Ukraińcy usunęli wyciągając końmi daleko do lasu. Po latach odnaleziony przez dwóch młodych Ukraińców i postawiony tam głęboko w lesie, gdzie stoi dotychczas. 27 sierpnia 2012 r. w miejsce wyciągniętego krzyża na Perczynie został postawiony nielegalnie składany, metalowy krzyż. 18 maja 2013 r. w 70-tą rocznicę spalenia Perczyna odbyła się pod tym krzyżem wspólna polsko - ukraińska msza za pomordowanych.
Obecnie Perczyn nie istnieje. Nie ma żadnych zabudowań, jedynie jest ślad po dawnej drodze. Cały teren to zarośnięte ugory (zobacz: zdjęcie satelitarne).

Według p. Marii Piesik, Katarzyna Tupalska (gospod. nr 20, właściwe imię: Antonina) zginęła w pierwszym napadzie na Perczyn 20 marca. Podobno znaleziono ją nieżywą 21 marca u Maszka w pasiece między ulami. Relacja ta dotyczy innej osoby (INN), gdyż pani Emilia Jaszewska, a także rodzina zamordowanej zgodne są do daty 18 maja 1943r. Poniżej zamieszczone są dwie relacje.

1. Pani Emilia Jaszewska z domu Pazio wyszła za mąż za Jaszewskiego i zamieszkali w Buderażu. Późnym wieczorem 18 maja, w dniu napadu na Perczyn, biegł przez Buderaż zakrwawiony (ranny w ucho) syn Wiktor Tupalski. Emilia go zatrzymała, a on bardzo roztrzęsiony opowiadał o napadzie banderowców na Perczyn. Wymieniał osoby, które widział, że zginęły, m.in. swoją matkę. Emilia chciała go zatrzymać i prosiła, by pomógł jej zaprząc konie, by mogli uciekać razem do Dubna, gdyż obawiała się też o swoje życie. Wiktor bardzo zdenerwowany i przerażony odmówił i pobiegł dalej sam. Do Dubna jednak nie dotarł...

2. Opis wnuka z relacji syna Wiktora, świadka śmierci matki śp. Antoniny Tupalskiej.
Dnia 18 maja 1943 roku (?) przebrani za żołnierzy polskich Ukraińcy weszli do domu Antoniny Tupalskiej ze słowami Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus i zapytali, gdzie jest gospodarz. Babcia odpowiedziała, że pojechał do starszej córki i go nie ma. Babcia zaczęła ich częstować mlekiem. Całość słyszał Wiktor Tupalski, który był w komórce (komórkę od izby dzielił wąski korytarz) i karmił gęsi. Gęsi spłoszyły się i jeden z Ukraińców wskoczył do komórki, zaczął krzyczeć po ukraińsku. Wtedy Wiktor wyskoczył przez okno i zaczął uciekać. Dom był już otoczony przez Ukraińców. Zaczęli za nim strzelać z kilku stron, przestrzelili mu ucho, ale cudem ocalał.
Dotarł do rodziny w strasznym szoku, cały czas płakał. Józef Tupalski (mąż Antoniny) skontaktował się z mieszkającym niedaleko sąsiadem narodowości czeskiej, który widział z ukrycia, jak z domu wyszła śp. Antonina i trzymała się za zakrwawione piersi i wczołgała się pod maszynę rolniczą, która stała na podwórzu i tam w potwornych mękach skonała (wyżłobiła z bólu dół pod maszyną). Sąsiad ten późnym wieczorem, po napadzie, spaleniu i splądrowaniu przez bandytów gospodarstwa Tupalskich, pochował na terenie ich posesji (w ziemiance na warzywa i jabłka) ciało śp. Antoniny Tupalskiej.
Nie mogąc wrócić do spalonego domostwa przez pewien czas Józef Tupalski z dziećmi, tj. Zofią, Marią i Wiktorem mieszkali u najstarszej córki Katarzyny Donakiewicz, a potem wszyscy zostali wywiezieni na roboty do Niemiec – to był dalszy ciąg koszmarnego życia - z bożą pomocą przeżyli i znaleźli się w Bielsku-Białej.